CERKAK 1
JOKO BODHO MENYANG NGAYOGYAKARTA
“Joko…..Joko, wis rampung aduse durung!”
“Durung
Pakdhe, lha…cepet-cepet ana apa tha Pakdhe?”. Saking Pakdhe Darsono
wis wanyel karo Joko Bodho, Pakdhe Darsono ora jawab pitakone Joko
Bodho. Joko Bodho sing tenang-tenang kawit mau ora ngerti maksude
Pakdhene kok deweke dokokon cepet-cepet aduse. Bubar adus Joko Bodho
banjur nemoni Pakdhene sing tenguk-tenguk ana ngemper omah lagi
jagongan karo Pak Burhan.
“Ana
apa tha Pakdhe, kok sajake wong meh ketinggalan sepur wae tha
Pakdhe?”. “Wo…alah…le..le..bocah paling lelet dhewe. Ana…..apa…ana…apa
kawit dek mau. Lha kowe ora ngerti tha dina iki jarene arep menyang
Malioboro tuku klambi anyar dienggo bagdan. Wis tak tunggu malah
lelete….Masyaallah….paringana sabar!”. “Wo….iyo…yo..Pakdhe nuwun sewu
aku lali tha Pakdhe!”. “Uwis gawe wong nunggu saiki njaluk duwit sewu
karepmu iku apa tha le..!!!!”. “Pakdhe niki pripun tha aku iku njuluk
pangapura boten nuwun duwit sewu!”. “Yo…wis…wis ayo padha mangkat silak
ketinggalan sepur mengko!”.
Joko
Bodho karo Pakdhene menyang stasiun Solo Balapan numpak sepur Paramex
menyang stasiun sing cedhak kara Malioboro. Saben wong mbayar 10000
lagi enthuk karcis lan bias numpak sepur. Pakdhe Darsono ora duwe
pilihan kudu mbayar karcise Joko Bodho amarga deweke ora ngawa duit
amarga dikesusukake Pakdhene. Bubar entuk karcis Joko Bodho karo
Pakdhene nungggu ana kursi. Ora ana sepuluh menit sepur sing arep
menyang Yogya teka. Mbanjur Jaka Bodho lan Pakdhene numpak neng sepur,
saking wakehe uwong Joko Bodho kara Pakdhene mlencar ana panggonan
bedha.
Bubar
enthuk panggonan Pakdhe Darsono lagi eling yen dheweke kelangan Joko
Bodho. Banjur dheweke goleki Joko Bodho ana ing gerbong-gerbong sepur.
Dheweke was-was yen Joko Bodho didhuke ana ing dalan amarga ora duwe
karcis sepur, amarga karcis sepure digawa Pakdhene.
Bedha
karo Jaka Bodho, dheweke malah enak-enakan turu semenden ana jendelane
sepur bubar enthuk panggonan sing kepenak. Dheweke ora krasa yen
dheweke pisah kara Pakdhene. Kernete wis njaluki karcis sepur, nanging
Jaka Bodho tetep wae turu malah nganggo ngorok. Kernet sepur ngerti
Joko Bodho durung mbayar, banjur nangekake Jaka Bodho. Jaka Bodho
kaget, “Ana apa iki? Lagi kepenak turu malah diganggu!, wis…ngaliha
kana aku arep turu maneh ngatuk, dhek wingi aku randha nganti bengi,
aku isih ngantuk!”. “Wo..alah….mas-mas…njenengan niku dereng mbayar ,
pundhi karcis sepure?”. “Waduh………waduh… mas..mas karcise digawa kara
Pak…dhe…..ku!” omonge Jaka Bodho Karo nduding kursi sebelahe, nangging
sing neng sebelahe ora pakdhene nangging wong liya. “Pundhi mas Pakdhe
jenengan, napa niki?”. “Mboten…mboten kula mboten Pakdhene mas niki,
kula niku Mahasiswa ajeng sekolah menyak Yogya!!!”. “Nuwun sewu mas
darakake njenengan niki Pakdhe kula?”. Raine Joka Bodho langsung abang
branang amarga kisinan, mbanjur kernet sepur njaluk maneh karci sepure
menyang Joko Bodho. Joko Bodho binggung piye carane mbayar karcis lha
wong dheweke ora ngawa duwit. Joko Bodho karo kernete padha sesumbar
sing ora jelas, nganti anggawe tontonane wong akeh.
Pakdhe
Darsono ngerti wong rame-rame ana apa, banjur ditekano ana apa tha?.
Mbareng wis chedak dheweke ngerti yen bocah gedhe duwur iku ponakane
Joko Bodho. Mbanjur dheweke nekani lan ngomong apa tha masalahe nganti
polahe ponakane kuwi ngawe tontona sak sepur. “Iki ana apa tha?”.
“Allhamdullilah Pakdhe tasih urip tha?”. “Bocah ora ngerti aturan, aku
dikirane wis mati, yo..wis tak tinggal maneh wae!”. “Ampun…ampun
Pakdhe kula mboten ngomong niki maleh”. “Yo….wis ana apa iki padha
rame-rame neng kene?”. “Ngenten lho pakdhe kernet niki nyuwun karcis
kalih kula, lha kula khan mboten gadah karcisipun Pakdhe”. “Yo wis iki
mas karcise aku karo ponakanku”. “Nggih pak matur nuwun”.
Mung
siji setengah jam wae sepure wis tekan ana stasiun cedhak karo
Malioboro. Joko Bodho karo Pakdhene banjur mudhuk lan mlaku ara ana 500
meter wis teka ana Malioboro.
Teka
Malioboro Joko Bodho ndelok-ndelok klambi ana ing toko lan eperane
toko akeh sing dodolan klambi apik-apik. Joko Bodho kepincut karo
klambi batik motif kembang dicampur manuk merak warnane ijo rada biru.
Dheweke mbajur ngamong Pakdhene yen dheweke kepingin klambi kuwi.
“Pakdhe
kula nuwun klambi niku nggih”. “Yo wis ndang cepet dibungkus silak
kesoren, kowe yo during tuku kathok karo sepatu sandal dienggo solat id
tho?”. “Inggih Pakdhe, njenengan niku moten pelit-pelit sanget”. “Dadi
aku kudu mbayari klambi, kathok, karo sepatu sandalmu. Masyaallah…
nuwun sabar ngadepi bocah koyo ngene”. “Yo….iya..thak mbayari neng
mengko tekan ngomah duwitku diganti ya?”. “Inggih Pakdhe pasti niku”.
Bubar
Joko Bodho rampung blanja keperluane, mbanjur pakdhene ngajak mangan
ana restoran padang. Neng kono Joko Bodho mangan akeh banget saking
kekeselen blanja menyang Malioboro. Telung piring Jaka Bodho enthek
mangan, Pakdhene mbatin rugi tenan yen ngajak Joko Bodho lunga.
Pakdhene ngumun blanja lan mangane Jaa Bodho wis enthek wolungatusewu.
Pakdhene kapok-kapok tenek aro arep ngajak lunga Joko Bodho maneh.
Pokokke kapok…kapok tenan, pantesan wae bapak ibune njenengi anake Joko
Bodho, lha uwonge koyo kebo sawah ngendulak-ngenduluk.
CERKAK 2
KATHOK KODHOK
Ponakanku sing cilik dhewe lagi nangis. Tangise ora
kaya biyasane. Iki
gawe jengkele ibune sing lagi sibuk nyiapake mulang.
Bojone durung mulih saka nyambut gawe. Dene anak-anake
liyane wis padha mlebu neng kamare dhewe-dhewe, njekut
sinau nyiapake ujian komprehensif.
“Kang Letug, tulung ya, dijaga anakku iki.
Dineng-nengi ben ora
ngganggu. Aku jan lagi buneg tenan lho.” Panjaluke
adhiku wadon iki.
“Ya, dak neng-nengane.” Aku banjur mlaku nyedhaki
ponakanku sing umure
durung ana limang taun.
“Udah yah…Mama sedang sibuk tuh. Kan kasihan kalau
adik nangis
terus..” Aku omong nganggo basa Indonesia.
Pancen bocah jaman saiki basa jawa sing alus ora padha
ngerti. Mulane
ing kulawargane adhiku, basa padinane campur. Malah
luwih akeh padha
nganggo basa Indonesia. Rasane lucu yen aku nyoba
nganggo basa jawa sing alus. Bocah-bocahe padha ora
seneng. Banjur miwiti nganggo basa Indonesia.
Bocah-bocah uga wis ora nyebut rama utawa ibu marang
wongtuwane, nanging wis migunakake tembung Papa utawa
Mama.
“Kenapa menangis terus Teta? Apa karena dinakali
Mama?”
“We…weeee… Teta mau dibelikan baju baru
…we…wee..”
Teta jenenge ponakanku mau, kepengin ditukokake klambi
anyar. Mbok
menawa bapak ibune mung durung sempat wae.
“Besok Pak Dhe belikan ya…mau enggak?”
Krungu jawabanku mau, dheweke banjur ketok lega.
Ngusap luh neng
pipine, senajan ta isih mimbik-mimbik manja banget.
“Besok Pak Dhe belikan yang namanya celana kodok ya?
Tahu enggak kamu?”
Jawabane ponakanku mung gedhek-gedhek. Ora ngerti apa
kuwi sing jenenge
kathok kodhok. Kamangka dhek jaman cilikanku, kathok
kodhok kuwi
istimewa banget. Saben bocah yen krungu tembung kathok
kodhok bisa banjur senenge ora mekakat. Kathok kodhok
dadi favorite bocah-bocah. Mergane yen dienggo anget
tur ora mlotrak-mlotrok.
Aku banjur crita marang ponakanku ngenani kathok
kodhok kuwi.
Sawatara crita bab kathok kodhok, pikiranku kelingan
dhek jaman semana
aku duwe kathok kodhok sing anyar. Aku dolanan
ingkling karo kanca-kancaku neng ngomah. Nanging,
blaik, ing tengah-tengahe dolanan ingkling, aku
ngebrok (ngising neng kathok). Suara pret….
preet…. preeet…. banjur ambune wah…jan ora
karuwan! Kanca-kancaku banjur padha bengok alok:
“Oeeee, Letug ngebrok! Letug ngebrok!” Mboko siji
kanca-kancaku padha mlayu nyingkiri aku karo nutup
irunge.
Aku mung bisa nangis nggugug ditinggal kanca-kancaku.
Aku nangis merga
kathok kodhokku sing anyar dadi reged kena abyuran
saka wetengku.
Ora let suwe, nanging, sing nyedhaki aku ora liya ya
ibuku. Aku ora
dinesoni. Ibuku malah mung gumujeng. Aku banjur
dicandhak digawa
menyang wc.
Ibuku ora wegah ngresiki regedanku. Ibuku ora wegah
nyedhaki ambune
regedanku. Ibuku ora wegah nyandhak awakku lan nyawiki
aku. Ibuku ora
duka weruh kathok kodhok anyarku dadi reged. Lan aku
banjur meneng anggonku nangis. Aku mandeng ibu sing
isih gumujeng lan gawe tentreme atiku.
Kelingan pengalaman mau, aku mung bisa ngguyu dhewe.
Kathok kodhokku
sing anyar wis reged lan mambu. Nanging aku bisa nemu
gumuyune ibu sing ora ilang saka rasaku.
Yen ing kulawarga isih ana ibu sing bisa gumuyu,
ngresiki reregedaning
anak, sepira begjane wong neng alam donya yen akeh
sing isih padha bisa gumuyu uga ngresiki reregeding
urip bebrayan.
0 komentar:
Posting Komentar